«Μια σύγχρονη ελληνική βιομηχανία είναι εφικτή και μπορεί να αποτελέσει την ατμομηχανή για την ανασυγκρότηση της χώρας» - του Αλέξανδρου Οικονομίδη

Ημερίδα του Ι.ΕΚ.Ε.Μ. Τ.Ε.Ε. στις 28/4/2014 με θέμα:

«Είναι δυνατή η παραγωγική ανασυγκρότηση της μεταποίησης στην Ελλάδα & στο διεθνές περιβάλλον;»

"...καθιστά εδώ και τώρα εφικτή τη συγκρότηση ενός εναλλακτικού παραγωγικού τομέα. Ενός παραγωγικού τομέα που θα ανταποκρίνεται σε «αληθινές - πραγματικές» ανάγκες. Τομέα όμως που δεν αφορά σήμερα, λόγο ακριβώς του μικρού μεγέθους, τις προτεραιότητες του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, ο οποίος άλλωστε στρέφεται σε επενδύσεις αποκλειστικά μεγάλου μεγέθους και αντίστοιχου οικονομικού αποτελέσματος. 
Αυτός ο τομέας, μικρού μεγέθους σε παγκόσμια κλίμακα, τεχνολογικής αιχμής και μαστορικής οφείλει να εκμεταλλευτεί τις ρωγμές και τα κενά του μαζικού μοντέλου, και είναι ιδανικός για τις μικρές ποιοτικές, ευέλικτες και πολυπρόσωπες παραγωγικές μονάδες του τόπου μας.

Η Ελλάδα σαν η κατ εξοχήν χώρα του "μικρομεσαίου", είναι σε αυτό ακριβώς το κρίσιμο και ζωτικό σημείο, σε απολύτως πλεονεκτική θέση."

Περιεχόμενα:

1.     Ομάδα Πρωτοβουλίας για την Ενδογενή Παραγωγική μας Ανασυγκρότηση.        

2.     Παγκόσμια οικονομική παραγωγική συνθήκη & υπερκυριαρχία του «εικονικού»- χρηματοπιστωτικού-κερδοσκοπικού κεφαλαίου                                                                                                                                     

3.     Περί της δήθεν ελεύθερης αγοράς.                                                                                                              

4.     Παγκόσμια οικονομική κρίση και οι τεχνοκράτες.                                                                          

5.     Που πατάει αυτός ο τόπος;   Ποια είναι η ταυτότητά του;                                                           

6.     Καθεστώς στρατηγικής ασάφειας. Δηλαδή άγνοιας των αιτίων που δημιούργησαν την κρίση στην  Ελλάδα.                                                                                                                                                                                    

7.     Περί «αναπτυξιακών» και άλλων συναφών προγραμμάτων.                                                    

8.     Τεχνολογική εκπαίδευση.                                                                                                                                 

9.     Που είναι τελικά η ποθούμενη Προστιθέμενη Αξία;                                                                         

10.  Τι ονομάζουμε Μηχανουργία.                                                                                                                        

11.  Τι συμβαίνει στα αλήθεια σήμερα;                                                                                                               

12.  Είναι σήμερα πολιτικά, κοινωνικά και τεχνικά εφικτή η  ενδογενής παραγωγική ανά-συγκρότηση της χώρας μας;                                                                                                                                                                          

13.  Σε τι στοιχεία θα στηρίζεται, και σε ποια διεθνή πραγματική ανάγκη θα απαντά, ένα τέτοιο εναλλακτικό πρότυπο;                                                                                                                                               

14.  Επί των Ληπτέων Μέτρων.                                                                                                                             

15.  Νέο θεσμικό πλαίσιο.                                                                                                                                     

1.  Ομάδα Πρωτοβουλίας για την Ενδογενή Παραγωγική μας Ανασυγκρότηση.

Τόν Νοέμβριο του 2013 συγκροτήθηκε η Ομάδα Πρωτοβουλίας για την Ενδογενή Παραγωγική μας Ανασυγκρότηση[1] Σε επιστολή - πρόσκληση, που έστειλε σε Έλληνες παραγωγούς, που επιμένουν ακόμα να παράγουν, εκτός των άλλων αναφέρει:

«Η ανθρωπότητα σήμερα, με την ραγδαία εξελισσόμενη τρίτη βιομηχανική επανάσταση, ζει κοσμογονικές αλλαγές.

Όταν ολόκληρος ο κόσμος, και ιδιαίτερα ο ανεπτυγμένος, αναζητά εναγωνίως εναλλακτικά παραγωγικά μοντέλα, προκειμένου να υπερβεί την υπέρ-κυριαρχία μιας πλασματικής χρηματοπιστωτικής οικονομίας, η Ελλάδα διαθέτει άραγε πλεονεκτήματα, ώστε να δικαιούται μια θέση στον νέο παγκόσμιο παραγωγικό χάρτη;

Σε μια εποχή ριζικών αλλαγών, σκοπός μας είναι να ιχνηλατήσουμε απαντήσεις σε ζωτικά ερωτήματα, όπως στο εάν η παραγωγή, ποια παραγωγή, υπό ποιον ιδιαίτερο παραγωγικό τύπο ή μορφή, έχουν μέλλον και γιατί, σε αυτή την χώρα.

Με άλλα λόγια τι προϊόν θέλουμε, μπορούμε, η πρέπει να παράγουμε, με τι τίμημα, πως, και για ποιον;

Η αποσαφήνιση της σημερινής παραγωγικής μας πραγματικότητας σε σχέση με την διεθνή, συνιστά την ελάχιστη αναγκαία προϋπόθεση ευαισθητοποίησης της κοινωνίας μας, προκειμένου να συσταθούν, τόσο ένα νέο συλλογικό όραμα-αίτημα ικανό να εμπνεύσει, όσο και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, ικανό να στηρίξει, πέρα από διαχωριστικές γραμμές ενός αποτυχημένου πολιτικού παρελθόντος, την ενδογενή ανοικοδόμηση της χώρας»

2.  Παγκόσμια οικονομική παραγωγική συνθήκη και υπερκυριαρχία του "εικονικού"-χρηματοπιστωτικού-κερδοσκοπικού κεφαλαίου

Σήμερα το 95% της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας είναι χρηματο-οικονομικού τύπου. Αυτό το 95% υπάρχει μόνο στον εικονικό κόσμο των εντολών αγοράς και πώλησης αξιών ή νομισμάτων. Μόνο ένα 5% της οικονομίας είναι πραγματική οικονομία δηλαδή παραγωγή, μεταφορά και πώληση συγκεκριμένων πραγμάτων.

Το περιοδικό "Forbes" δημοσιεύει το εξής: από το 1987 έως το 2013 η περιουσία των δισεκατομμυριούχων που περιλαμβάνονται στη λίστα του αυξήθηκε 10 φορές πιο γρήγορα απ' ότι η παγκόσμια ανάπτυξη!

Σήμερα, το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού κατέχει το 60% του πλούτου στην Ευρώπη και το 70% στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ποτέ άλλοτε όσο σήμερα η ανθρωπότητα δεν διέθετε τόσους υλικούς πόρους και τόσες επιστημονικοτεχνικές γνώσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και περισσότερο ευτυχισμένη. Η φυσική και ηθική επιβίωση της ανθρωπότητας είναι εδώ και καιρό σε κίνδυνο.

Οι πρώτες απειλές που επικρέμανται πάνω μας  είναι απειλές υλικής, τεχνικής, οικολογικής και οικονομικής τάξης. Απειλές εντροπίας.[2]

Σε πρόσφατο άρθρο ο καθηγητής Γιάννης Βαρουφάκης περιγράφει τα εξής:

«Αγναντεύοντας από το παράθυρό μου, στο Όστιν του Τέξας, παρατήρησα ένα μεγάλο σύννεφο σκόνης στο βάθος του ορίζοντα... όπου οι μπουλντόζες και τα μηχανήματα δούλευαν ασταμάτητα, παράγοντας τη σκόνη που τράβηξε την προσοχή μου...επρόκειτο για μεγάλο βιομηχανικό κέντρο.  

Αν και στην αρχή δεν το πρόσεξα, μετά από λίγα λεπτά συνειδητοποίησα ότι κάτι έλειπε από αυτό το εργοτάξιο: οι άνθρωποι! ...Δέκα μπουλντόζες, τρεις γερανοί και καμιά δεκαριά άλλα κινούμενα εργαλεία, κινούνταν μόνα τους γύρω τους. Άνευ οδηγών, χειριστών, εργατών εν γένει. 

 Το εργοτάξιο που παρατήρησα, είναι το νέο εργοστάσιο της Apple.

Και, ναι, η κατασκευή του έχει αυτοματοποιηθεί σχεδόν ολοκληρωτικά... Ένα εργοστάσιο που κανονικά θα απασχολούσε χιλιάδες εργαζόμενους, θα λειτουργεί με την παρουσία λιγότερων από εκατό ψυχές.  

Οι μισθοί δεν έχουν πλέον καμία σημασία. Η εξαγωγή παραγωγικών διαδικασιών από την Αμερική προς την Κίνα (το off-shoring) δεν ήταν παρά ένα ενδιάμεσο στάδιο.

Η παραγωγή επέστρεψε στην Αμερική. Όχι όμως και οι θέσεις εργασίας..» [3]

Αλλού αναφέρει «...μια τέτοια «οικονομία» θα μπορούσε ποτέ να παραγάγει «αξία»;

Ένα ελβετικό ρολόι «παράγει» τη σωστή ώρα ως «προϊόν». Όμως, αυτό το «προϊόν» έχει «αξία» μόνο στον βαθμό που κάποιος άνθρωπος το «καταναλώνει». Αν το ρολόι το «διαβάζουν» μόνο άλλες μηχανές ή άλλα ανδρείκελα, δεν έχει νόημα να μιλάμε για «αξία» αλλά απλώς για «λειτουργία»...

Υπό αυτό το πρίσμα, ο καπιταλισμός είναι αδύνατον να επιβιώσει μετά τη μετατροπή των εργαζόμενων σε «μονάδες» παραγωγής. ... Μια τέτοια διαδικασία, από την οποία απουσιάζει η ανθρώπινη απροσδιοριστία, αδυνατεί να παραγάγει προϊόντα τα οποία να έχουν την παραμικρή αξία.

...Εδώ έγκειται το δράμα του καπιταλισμού: Όσο περισσότερο το κεφάλαιο καταφέρνει να μετατρέπει τους εργαζόμενους σε αψόγως λειτουργούντα «αυτόματα» (να εξαφανίζει την αντίστασή τους στην εμπορευματοποίησή τους), τόσο μικρότερη η ικανότητα του καπιταλισμού να παράγει αξία και τόσο πιο κοντά έρχεται στην οικονομική κρίση και την ύφεση που αποσταθεροποιούν τη δύναμη του κεφαλαίου. [4]»

Ο κυρίαρχος διεθνοποιημένος παραγωγικός - βιομηχανικός τομέας, συμπιεσμένος ασφυκτικά από την υπερκερδοφορία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, δεν επενδύει πλέον σε προϊόντα που ανταποκρίνονται σε «αληθινές» ανάγκες. Αυτές στερούνται  της υπερκερδοφορίας που προσφέρουν μόνο τα τυπικά μαζικά προϊόντα, τα οποία στηρίζονται  στην υπερεκμετάλλευση φυσικών και ανθρώπινων πόρων.

Αυτή όμως η μαζική φορντική παραγωγή, ένα παραγωγικό μοντέλο αιώνων αδιαμφισβήτητο μέχρι χθες, είναι πλέον σε κρίση-πτώχευση και μάλλον χωρίς επιστροφή.

3.   Περί της δήθεν ελεύθερης αγοράς.

Ας μην κοροϊδευόμαστε ελεύθερη αγορά ουδέποτε υπήρξε και ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει.

Το βασικό επιχείρημα για να μπούμε στην ΕΟΚ ήταν ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις θα είχαν ελεύθερη πρόσβαση στις Ευρωπαϊκές τράπεζες και θα μπορούσαν να δανείζονται με τους ίδιους όρους και τα ίδια επιτόκια. Αυτό ποτέ δεν ίσχυσε.

Σήμερα μεγάλες επιχειρήσεις όπως η 3E ή αλλιώς Coca Cola, η ΦΑΓΕ, η Βιοχάλκο και άλλες, έχουν ήδη μεταφέρει την έδρα τους στο εξωτερικό, με βασικό επιχείρημα την αναζήτηση κεφαλαίων.

Η ανεπτυγμένη δύση προφυλάσσει την ενδογενή παραγωγή τους, δημιουργώντας νέα εργαλεία προστατευτισμού όπως η πιστοποίηση και οι πατέντες.

Οι προδιαγραφές και πιστοποιήσεις είναι ένας άλλος τρόπος προστατευτισμού.

Εμείς λοιπόν για να τα αντιμετωπίσουμε όλα αυτά οφείλουμε να τα πολεμήσουμε με τα ίδια τους τα όπλα. Δημιουργώντας τις δικές μας πατέντες και προδιαγραφές.

4.   Παγκόσμια οικονομική κρίση και οι τεχνοκράτες.

Όταν το 2008 ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση, τότε οι οικονομολόγοι έδειχναν τον πανικό τους ομολογώντας ότι κανείς τους δεν το περίμενε, μια και τα εργαλεία και οι δείκτες τους δεν τους επέτρεπαν να δούν έξω από αυτόν τον εικονικό παράδεισο, που είχαν οι ίδιοι δημιουργήσει.

Σε όλα τα κυρίαρχα ΜΜΕ σήμερα βλέπουμε  τους ειδικούς τεχνοκράτες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, να κονταροχτυπιούνται μεταξύ τους, πετώντας δείκτες, καβαλιστικά σύμβολα και αριθμούς, όπως πρωτογενές πλεόνασμα, έξοδος στις αγορές, εκσυγχρονισμός, οικονομίες κλίμακας, καινοτομία, ανταγωνιστικότητα, ανάπτυξη, ευρώ ή δραχμή, και μεταρρυθμίσεις που ουδόλως αφορούν τις ανάγκες της κοινωνίας.

Οι άνθρωποι που εξακολουθούν να παράγουν σε αυτόν τον τόπο, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτοι σε όλα αυτά τα συστημικά Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης.

Σήμερα οι ίδιοι οι οικονομολόγοι, ενώ ουσιαστικά προσπαθούν να κρύψουν τις πραγματικές αιτίες της κρίσης κάτω από το χαλί, παλεύουν να μας πείσουν ότι ανασυγκρότηση χρειάζεται μόνο η οικονομία και όχι η χώρα, ως εκ τούτο είναι οι μόνοι αρμόδιοι να μιλάνε γι αυτήν, και να μας δείξουν τον δρόμο εξόδου από την κρίση.

Κάποιοι μάλιστα ακαδημαϊκοί οικονομολόγοι, ισχυρίζονται ότι μπορούμε να βγούμε από την κρίση εύκολα χρησιμοποιώντας τα ίδια τα χρηματοοικονομικά εργαλεία παράγωγα, swaps που μας φέρανε σε αυτήν, ενώ άλλοι ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει ή και ακόμα δεν πρέπει να μας αφορά η πραγματική οικονομία, και αρνούνται να δεχθούν την αναγκαιότητα της παραγωγικής ανασυγκρότησης, μια και αυτή είναι μέρος του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.

Όλα αυτά θα μέναν στο επίπεδο του γραφικού αν δεν είχαν τόσες τραγικές επιπτώσεις στον τρόπο ζωής μας.

Τι το κοινό έχουν όλες αυτές οι απόψεις; Πρώτον απουσιάζει παντελώς στο λόγο τους η συμμετοχή της κοινωνίας, δεύτερο συσκοτίζουν και δεν αφήνουν να αναδυθούν τα πραγματικά αίτια της οικονομικής μας κατάστασης, τι φταίει και φτάσαμε μέχρις εδώ και τρίτον το γεγονός ότι η μοναδική τους σχέση όλων αυτών με την παραγωγή, είναι μέσω του Discovery Chanel.

5.   Που πατάει αυτός ο τόπος;  Ποια είναι η ταυτότητά του;

Είμαστε μια γενιά που έχει ευτυχώς ακόμη ζωντανές εμπειρίες από ένα άλλο πραγματικό παραγωγικό πρότυπο.

Οι δεκαετίες του '50,60 και μέχρι τα μέσα του 70, δεκαετίες δηλαδή που πολλοί από εμάς τις έχουμε ζήσει, έστω και μέσω των πατεράδων μας, δημιούργησαν ένα πραγματικό πλεόνασμα μέσω της απολύτως ενδογενούς ανάπτυξης της εποχής αυτής.

Είναι ακόμα ζωντανές οι εμπειρίες μου από το μηχανουργείο του πατέρα μου στη περιοχή του Ψυρρή.

Η βιοτεχνική ανάπτυξη της περιοχής αυτής, χαρακτηριστικό της οποίας ήταν  η πολυμορφία και συνύπαρξη τόσων διαφορετικών μεταποιητικών μονάδων, σε μια πολύ μικρή περιοχή, όπως μηχανουργεία, νικελωτήρια, τσαγκάρικα, χυτήρια, ξυλουργεία, γαζωτήρια, τσαντάδικα, ραφτάδικα και τόσα άλλα, δημιούργησε μια απίστευτη συνέργεια όλων αυτών μεταξύ τους, για τη δημιουργία ενός τελικού προϊόντος που απευθυνόταν κατεξοχήν, στην εγχώρια αγορά.

Όλοι αυτοί οι μαστόροι τεχνίτες βιοτέχνες, όταν ξεκινήσανε δεν είχαν χρήματα, τεχνολογικό εξοπλισμό και μέσα, δεν είχαν cash flow & business plan, οι τράπεζες ήταν σχεδόν ανύπαρκτες γι αυτούς, αλλά αυτό που είχαν ήταν ο λόγος και το ήθος στην αγορά (δεν ξέραν τι σήμαινε επιταγή) και αυτά δεν κληρονομούντο αλλά κερδίζονταν μέρα με την ημέρα.

Γι αυτούς τους τεχνίτες δεν υπήρχε κάτι το μη κατασκευάσιμο.

Δώσε μου την παραγγελία λέγανε και εγώ θα βρω τον τρόπο να στο κατασκευάσω.

Ο καθηγητής Γιώργος Σταθάκης αναφέρει. :

«Oι δημόσιες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου, με αφετηρία το '54, διπλασιάστηκαν μέχρι το '59 και τετραπλασιάστηκαν μέχρι το '68· το ίδιο και οι ιδιωτικές. Αντίθετα οι καταναλωτικές δαπάνες του δημοσίου, όπως και η ιδιωτική κατανάλωση μόλις που διπλασιάστηκαν την ίδια περίοδο....

Σε κάθε περίπτωση από το τραπεζικό σύστημα αποκλείστηκε ο τεράστιος τομέας των μικρών επιχειρήσεων και ... η βιοτεχνία...

Η εμπορική πίστη και ο εξω-τραπεζικός δανεισμός ήταν σε κάθε περίπτωση πολύ σημαντικές πηγές χρηματοδότησης των βιομηχανικών επενδύσεων....

H Aθήνα έγινε το πεδίο μιας πρωτόγνωρης οικονομικής δυναμικής ....

Πρόκειται για ένα «ιδιόμορφο κεϋνσιανισμό», όπου η ενεργοποίηση του επενδυτικού μηχανισμού δεν στηρίζεται στην επέκταση των δημοσίων δαπανών και την εισροή χρήματος στην οικονομία, αλλά την συνεχή εισροή ανθρώπων και μικροαποταμιεύσεων σ' ένα χωρικό σημείο...

H συσσώρευση αυτή στηρίχθηκε πρωτίστως σε εγχώριες διαδικασίες.» [5]

Για τον βιομηχανικό Πειραιά της εποχής αυτής ο Κυριάκος Καραντζής αναφέρει:[6]

«Η περιοχή του Πειραιώς στη οποίαν ευρίσκοντο τα μηχανουργεία, τα λεβητοποιεία, και τα χυτήρια ορειχάλκου και χυτοσίδηρου, άρχιζε από την Δραπετσώνα, και τελείωνε στην οδόν Ρετσίνα! Στη περιοχή αυτήν υπήρχαν τα περίφημα εργοστάσια κατασκευής πετρελαιομηχανών του Μαλκότση και του Αξελού. Τα Μηχανουργεία, του Ροντήρη και Στρουμπούλη, του Δαμασκινού, του Μιλιόνη, του Σωτηρόπουλου, του Καουκάκη, του Ζούλια, του Λαλιάμου, του Πετσάλη και πάρα πολλά άλλα!

 Άστραφτε και βρόνταγε κατά το κοινώς λεγόμενο η περιοχή αυτή του Πειραιά από απόψεως τεχνολογικής παραγωγικότητος υψηλού επιπέδου.»

Αυτή η συνέργεια της εποχής, ήταν στα αλήθεια και ο κορμός της ενδογενούς ανάπτυξης, η οποία δεν στηρίχθηκε σε ξένα κεφάλαια, σε κανένα σχέδιο Μάρσαλ, αλλά στη υπεράνθρωπη κινητοποίηση του ελληνικού λαού μετά τον εμφύλιο, όντας αποκλεισμένοι από τον κρατικό μηχανισμό λόγω κοινωνικών φρονημάτων.

Αυτή η ενδογενής ανάπτυξη θα άξιζε στα αλήθεια να μελετηθεί, ως αληθινό υπόδειγμα για τη διέξοδο από αυτή τη σημερινή κρίση.

6.   Καθεστώς στρατηγικής ασάφειας. Δηλαδή άγνοιας των αιτίων που δημιούργησαν την κρίση στην Ελλάδα.

Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Γάτσιας αναφέρει[7]:

• Η Ελληνική κρίση είναι αυτοτελής και ενδογενής σε μεγάλο βαθμό.
• Θα είχαμε ούτως ή άλλως κρίση ανεξαρτήτως της παγκόσμιας ή της Ευρωπαϊκής.
• Δεν είχαμε ανάπτυξη την τελευταία δεκαετία.
• Η χώρα ήταν εξαγωγής κεφαλαίων και όχι εισαγωγής.

Αυτή η συρρίκνωση της παραγωγικής ικανότητας της χώρας των διεθνώς εμπορευσίμων και η καθήλωση της, σε τεχνολογίες και προϊόντα μεσαίας και χαμηλής εξειδίκευσης, είναι τελικά εκείνη που καθορίζει τι θέσεις εργασίας μπορεί να προσφέρει η οικονομία, τι μισθούς μπορεί να πληρώνει, το τι εισόδημα μπορεί να δημιουργεί και να αναδιανείμει.

Δεν αντιμετωπίζουμε λοιπόν στην χώρα μας μια κρίση υποκατανάλωσης (Κέυνς,) αλλά κρίση προσφοράς υπερσυσσώρευσης σε υπερπροστατευμένους κλάδους της οικονομίας, όπου μεσοπρόθεσμα δεν υφίστανται δυνατότητες κερδοφορίας.

Και καταλήγει: 
Αν σήμερα έπεφταν χρήματα από ελικόπτερο, το μόνο που θα διογκώνονταν είναι οι παρασιτικοί χώροι της αγοράς.

Μα αυτοί οι τομείς είναι που κατέστρεψαν αυτήν την χώρα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι σήμερα μόνο ο τομέας της κινητής τηλεφωνίας έχει μεγαλύτερη συμμετοχή στο ΑΕΠ της χώρας από όλον τον πρωτογενή.

7.   Περί «αναπτυξιακών» και άλλων συναφών προγραμμάτων.

Στην μεταποίηση, τα χρήματα που επενδύθηκαν σαν αποτέλεσμα των διαφόρων "αναπτυξιακών" προγραμμάτων, στην καλύτερη των περιπτώσεων έστρεψαν "αλλού για αλλού" τους βιομηχανικούς παραγωγούς. Άλλα χρειαζόντουσαν και άλλα οι διάφοροι "σύμβουλοι" τους έπεισαν να κάνουνε. Το αποτέλεσμα ήταν να στραφούν σε μεγάλες επενδύσεις, ξένες από αυτούς και τις ανάγκες τους.

Η μεγάλη διαφορά στο ύψος της επιδότησης, 40% στην Αττική και 90 με 100% στις ακριτικές περιοχές, έστρεψαν πολλούς σε αυτές, χωρίς να εξετάσουν αν υπήρχε καν εξειδικευμένο προσωπικό στις περιοχές αυτές.

Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε και τις επενδύσεις "μαϊμού" που μόνο σκοπό είχαν να εξυπηρετηθούν κατ αρχάς οι εκάστοτε Υπουργοί (οι περισσότεροι ήδη είχαν συστήσει εταιρείες συμβούλων επιχειρήσεων), οι κρατικοί υπάλληλοι και ότι λεφτά μένανε οι διάφοροι συγκατανευσιφάγοι της διαπλοκής.

Τα κενά ντουβάρια που υπάρχουν στην επαρχία, τα περισσότερα δεν δούλεψαν ουσιαστικά ποτέ!!

Το φοβερό σήμερα είναι, ότι ενώ οι περισσότερες επιχειρήσεις έχουν ήδη κλείσει, οι διάφοροι αυτοί σύμβουλοι των επιχειρήσεων αυτών, ακαδημαϊκοί και ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι εξακολουθούν να υπάρχουν, και συνεχίζουν απτόητοι να συκοφαντούν και να διαβάλουν τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, διαδίδοντας ότι αυτοί φταίνε που δεν πήγαν καλά μια που δεν είχαν business plan και cash flow !

Η ΓΓΕΤ μαζί με τους εκάστοτε ακαδημαϊκούς αξιολογητές, ουσιαστικά καταπολεμήσανε την οιαδήποτε προσπάθεια των βιομηχανιών για καινοτομία, υψηλή τεχνολογία και προσπάθεια δημιουργίας νέου προϊόντος, μια και αυτό δεν ταίριαζε στα δικά τους εγκεφαλικά πρότυπα περί κυρίαρχου μαζικού προϊόντος.

Άλλωστε οι δικές μας «καινοτομίες» δεν ταιριάζανε με τις «οικονομίες κλίμακας» και τα «μετρήσιμα» δεδομένα των φορντικών βιομηχανικών χωρών, που ήταν και το πετυχημένο πρότυπό τους.

Δεν ήταν δυνατόν να κάνεις την οιαδήποτε μακροπρόθεσμη επενδυτική πολιτική διότι δεν είχες να αντιμετωπίσεις  μόνο ένα απολύτως εχθρικό κρατικό μηχανισμό, αλλά και τους διάφορους ακαδημαϊκούς συμβούλους οι οποίοι στην πράξη ουσιαστικά εδραίωσαν το σημερινό νεοφιλελεύθερο μοντέλο με την απαξία τους στην ενδογενή παραγωγή.

8.    Τεχνολογική εκπαίδευση.

Σε πρόσφατη ομιλία του ο καθ. Αρίστος Δοξιάδης αναφέρει: Στην Ελλάδα έχουμε πανεπιστημιακούς που απαγορεύουνε να δημιουργηθεί τεχνογνωσία για επιχειρήσεις μέσα στα πανεπιστήμια.... Οι δήθεν προοδευτικοί πανεπιστημιακοί, που έχουν όλον τον χρόνον και τα εφόδια να καταλάβουν τι γίνεται γύρω τους, και παρόλα αυτά επιλέγουν να κοροιδεύουν και να εθελοτυφλούν, έχουν μεγάλη άμεση ηθική και πραγματική ευθύνη για την ανεργία και την φτώχια, όση ευθύνη έχουν και οι καταχραστές του δημοσίου χρήματος, γιατί αφαιρούν από την οικονομία έναν από τους πιο πολύτιμους πόρους που είναι η σύνδεση της έρευνας και της παιδείας με την παραγωγή.[8]

Τουλάχιστον από τους καταχραστές η ζημιά είναι μετρήσιμη.

Οι μεγάλη πλειοψηφία των αποφοίτων του Πολυτεχνείου, ήταν όχι μόνον ακατάλληλοι να στελεχώσουν την παραγωγή, αλλά αντίθετα τις περισσότερες φορές ήταν και εκπαιδευμένοι να αρνούνται να μάθουν. Σαν νεοπροσληφθέντες δεν δεχόντουσαν να έχουν ως προϊσταμένους εργοδηγούς από τα ΤΕΙ ή και τις κατώτερες τεχνολογικές σχολές. Αντίθετα οι απόφοιτοι αυτοί, βολεύονταν τις περισσότερες φορές με μια θεσούλα στο δημόσιο, να στελεχώσουν κλάδους υπηρεσιών όπως έκδοση - υπογραφή αδειών για ανελκυστήρες, οικοδομές, στελέχωση εμπορικών μεσαζόντων οίκων, αναπαράγοντας στην πράξη αυτά που είχαν διδαχθεί και οδήγησαν στην απαξίωση της πραγματικής οικονομίας. Μετέπειτα οι ίδιοι ως ενεργοί πια έμποροι μεταπράτες δυσφήμησαν και διέβαλαν το έργο των παραγωγικών βιομηχανιών αυτού του τόπου.

Οι απόφοιτοι των τεχνολογικών σχολών είχαν αντίθετα, όχι μόνο πιο πολλά επιστημονικά και εμπειρικά εφόδια από τις σχολές τους για να στελεχώσουν την παραγωγή, αλλά και μεγαλύτερη θέληση να μαθητεύσουν δίπλα σε έμπειρους μαστόρους. Τότε βέβαια απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνεις καθηγητής σε ΤΕΙ ήταν να έχεις επαγγελματική εμπειρία τουλάχιστον 7 χρόνια σε μια σχετική με το αντικείμενό σου ανώτατη διευθυντική θέση. Σήμερα και αυτό αντικαταστάθηκε με 2ετή εκπαιδευτική εμπειρία.

Όταν είχαμε την δυνατότητα να εισάγουμε Έλληνες μηχανικούς που είχαν ήδη δουλέψει για αρκετά χρόνια στο εξωτερικό, αυτοί ενώ είχαν αποκτήσει ήδη μεγάλη αντίληψη περί της παραγωγής, τις περισσότερες φορές δεν είχαν την δυνατότητα να συνθέτουν γρήγορα διαφορετικούς τεχνολογικούς τομείς και να παίρνουν αποφάσεις.
Αυτό οφειλόταν στην απόλυτη εξειδίκευση που ήταν εκπαιδευμένοι στα εργοστάσια του εξωτερικού.
Στην περίπτωση όμως που ο Έλληνας μηχανικός του πολυτεχνείου είχε ουσιαστικά όρεξη και μεράκι να μάθει και να δουλέψει στην παραγωγή, τότε αυτός λειτουργούσε εξαιρετικά με έργο σύνθεσης και όχι εξειδίκευσης, με γρήγορη αντίληψη και δυνατότητα ανταπόκρισης σε οιαδήποτε πρόβλημα - πρόκληση και να αντιμετώπιζαν.
 

Το αποτέλεσμα ήταν οι τεχνικοί αυτοί να είναι απολύτως δεμένοι στα εργοστάσια αυτά, οι δε εργοδότες τους να στηρίζονται σε αυτούς, άλλωστε επένδυαν μεγάλο χρονικό διάστημα στο προσωπικό τους.

Οι αποδοχές τους ήταν πολύ ανώτερες από τις καθοριζόμενες συλλογικές συμβάσεις που και για αυτό τον λόγο ουδέποτε τους απασχολούσε.

Τα μηχανουργεία λοιπόν λειτουργούν στην πράξη σαν σχολές, που εκπαιδεύουν επιστήμονες και τεχνικούς για την ιδιαίτερη παραγωγική συνθήκη του τόπου αυτού, σε αντίθεση με τα ανώτατα Ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα που εξακολουθούν να δημιουργούν επιστήμονες για άλλους εικονικούς κόσμους μακριά από τον τόπο μας.

9.   Που είναι τελικά η ποθούμενη Προστιθέμενη Αξία;

Τα ηλεκτρονικά μέρη, πλακέτες, συγκροτήματα δεν έχουν ουσιαστική προστιθέμενη αξία. Όλοι τη αξία την απορροφούν τα διάφορα εξαρτήματα που παράγονται μαζικά σε χώρες της Άπω Ανατολής. Η σκέψη σε πολλούς να δημιουργήσουμε μονάδες παραγωγής για τσιπάκια και άλλα ηλεκτρονικά μέρη, δεν είναι απλά ηλίθια αλλά και εγκληματική για αυτόν τον τόπο.
Ένα σύγχρονο προϊόν σπάνια ανήκει σε ένα και μόνο κατασκευαστικό κλάδο. Αυτό έχει σχεδόν εκλείψει εδώ και κάμποσα χρόνια. Η όπια εξειδίκευση σε κλάδο πλέον είναι παρωχημένη.

Ένα μηχανολογικό σύστημα (assembly) αποτελείται από διάφορα συνεργαζόμενα μεταξύ τους υπο-συγκροτήματα (sub- assemblies).
Αυτά δεν ανήκουν αποκλειστικά και μόνο σε ένα τεχνολογικό τομέα αλλά σε πολλούς, όπως οπτικά, ηλεκτρονικά, πλαστικά, αντλίες, γρανάζια κλπ τα οποία πρέπει να συνεργάζονται και να λειτουργούν αρμονικά μεταξύ τους.
Η μαζική σύγχρονη παραγωγή τείνει να αντικαταστήσει όλα τα μηχανολογικά, και όχι μόνο, μέρη με ηλεκτρονικά. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το προϊόν πλέον να μην είναι αξιόπιστο και να έχει πολύ μικρή διάρκεια ζωής.

Ποτέ ένα τσιπάκι δεν μπορεί να αντικαταστήσει ένα σύστημα γραναζιών, μια αντλία, ή ακόμα και ένα σύστημα φακών.
Όλοι μας χρησιμοποιούμε για να βγάλουμε φωτογραφία φωτογραφικές μηχανές ή σήμερα τα κινητά μας. Οι διάφοροι κατασκευαστές διαφημίζουν τα πόσα μεγγαπίξελς έχουν χωρητικότητα οι ηλεκτρονικές τους κατασκευές, ενώ όσοι πραγματικά ασχολούνται με την φωτογραφία γνωρίζουν ότι αυτό είναι αδιάφορο. Το σημαντικό είναι το πόσο ευαίσθητο είναι το εμπρόσθιο συγκρότημα φακών. Δηλαδή πόσο φως - πληροφορία επιτρέπει να το διαπερνά και τελικά καταγράφεται.

10.  Τι ονομάζουμε Μηχανουργία.

Μηχανουργία δεν είναι απλώς ένας άλλος τρόπος παραγωγής, αλλά είναι τρόπος σύνθεσης και όχι εξειδίκευσης που συνδυάζει διαφορετικούς παραδοσιακά τεχνολογικούς τομείς και δημιουργεί ένα σύγχρονο σύστημα - προϊόν. Αυτό είναι τελικά που δημιουργεί την Υψηλή Προστιθέμενη Αξία.
Η μηχανουργία είναι αυτή που θα σου επιτρέψει να συνθέσεις σχεδιάσεις και τελικά κατασκευάσεις ένα σύγχρονο προϊόν το οποίο θα έχει και προστιθέμενη αξία.

Αυτήν την ικανότητα την αποκτάς βασικά στο μηχανουργείο διότι εκεί μαθαίνεις να δημιουργείς σύστημα. Εκεί μαθαίνεις να συνδυάζεις ανοχές όχι μόνο κατασκευαστικές αλλά και περιβαλλοντολογικές. Δηλαδή πως ένα προϊόν να λειτουργεί στις διάφορες συνθήκες.
Αυτή η μηχανουργία λοιπόν είναι ακόμα ζωντανή γύρω μας. Αυτή είναι που μας διαφοροποιεί από το πτωχευμένο μαζικό μοντέλο και είναι η ελπίδα μας για να ξαναπατήσουμε στα πόδια μας και να βγούμε πλέον επιθετικά στις "Αγορές", όχι βέβαια σε αυτές τις πολυδιαφημιζόμενες των ΜΜΕ, αλλά στις αληθινές που και τελικά είναι και οι μόνες που θα μας δώσουν το ποθούμενο πλεόνασμα.

11.  Τι συμβαίνει στα αλήθεια σήμερα;

Συνεχής και ανηλεής διωγμός των ΜμΕ από τον κρατικό φορολογικό και όχι μόνο μηχανισμό.

Σήμερα όποιος παράγει ουσιαστικά αντιμετωπίζεται σαν τρομοκράτης.

Αν δεν φορο-αποφεύγει και έχει φορολογικά κέρδη, τότε ο επιχειρηματίας ουσιαστικά είναι άμεσα υποψήφιος να πάει φυλακή, στην οποία τον οδηγούν οι συνεχείς φορολογικές μεταρρυθμίσεις, που εκτός της άμεσης φορολογίας, 85% προκαταβολή φόρου ένεκα μελλοντικών κερδών, περαίωσης, συνεχών αυξήσεων των ασφαλιστικών εισφορών στο ΙΚΑ, ΤΕΒΕ-ΟΑΕΕ, φόρος επιτηδεύματος, συνεχείς αυξήσεις στο ρεύμα, παράλογα δημοτικά τέλη και γενικά ότι κατέβει στο κεφάλι του καθενός υπουργού ή και γενικού γραμματέα, παίζοντας με το excel και αδιαφορώντας πλήρως όχι μόνο για τις κοινωνικές αλλά για αυτές ακόμα τις οικονομικές επιπτώσεις στον τόπο μας. 

12.  Είναι σήμερα πολιτικά, κοινωνικά και τεχνικά εφικτή η ενδογενής παραγωγική ανά-συγκρότηση της χώρας μας;

Το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα στη μεταποίηση, κυριαρχεί ο μάστορας-τεχνίτης, στα δε εναπομείναντα βιομηχανοστάσια υπάρχει σύγχρονος εξοπλισμός και εργαλεία, καθιστά εδώ και τώρα εφικτή τη συγκρότηση ενός εναλλακτικού παραγωγικού τομέα. Ενός παραγωγικού τομέα που θα ανταποκρίνεται σε «αληθινές - πραγματικές» ανάγκες. Τομέα όμως που δεν αφορά σήμερα, λόγο ακριβώς του μικρού μεγέθους, τις προτεραιότητες του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, ο οποίος άλλωστε στρέφεται σε επενδύσεις αποκλειστικά μεγάλου μεγέθους και αντίστοιχου οικονομικού αποτελέσματος.

Αυτός ο τομέας, μικρού μεγέθους σε παγκόσμια κλίμακα, τεχνολογικής αιχμής και μαστορικής οφείλει να εκμεταλλευτεί τις ρωγμές και τα κενά του μαζικού μοντέλου, και είναι ιδανικός για τις μικρές ποιοτικές, ευέλικτες και πολυπρόσωπες παραγωγικές μονάδες του τόπου μας.

Η Ελλάδα σαν η κατ εξοχήν χώρα του "μικρομεσαίου", είναι σε αυτό ακριβώς το κρίσιμο και ζωτικό σημείο, σε απολύτως πλεονεκτική θέση.
Έχει πολύ λίγα να "ακυρώσει" και "καταστρέψει" και την ίδια στιγμή, όλο το παραγωγικό της σύμπαν να διασώσει, οδηγώντας το, σε ένα μέλλον με ασφάλεια και προοπτική.

Η Ελλάδα πέρα από το υψηλό γενικά μορφωτικό της επίπεδο, διαθέτει ένα επιπλέον προσόν το οποίο και επιχειρούμε να αναδείξουμε.
Την ζώσα τεχνογνωσία, του ζωντανού ακόμα παραγωγικού της μοντέλου που βασίζεται στην παράδοση της "μηχανουργίας" και της "μαστορικής".

13.  Σε τι στοιχεία θα στηρίζεται, και σε ποια διεθνή πραγματική ανάγκη θα απαντά, ένα τέτοιο εναλλακτικό πρότυπο;

Αυτό θα στηρίζεται:

1.   Στην τεχνική μας ταυτότητα, ταυτότητα σύνθεσης και όχι εξειδίκευσης, που μας διαφοροποιεί σοβαρά από το κυρίαρχο δυτικό πρότυπο.

2.   Στην ιστορική μας ιδιαιτερότητα, που συγκροτείται  από «το τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά μας», από την βιομηχανική επανάσταση, με την ουσιαστική απουσία και απαξία του περίφημου φορντικού μοντέλου.

3.    Στο πεδίο της αξίας και της υψηλής ποιότητας.

Οφείλουμε να κατασκευάσουμε προϊόντα δικά μας που θα διαθέτουν ταυτότητα και υψηλή εντόπια προστιθέμενη αξία, που θα γεννά και θα διαχειρίζεται ο ίδιος ο τόπος μας, αξιοποιώντας πεδία ακόμα παρθένα  στον διεθνή ανταγωνισμό. 

Μόνο τότε θα μπορέσουμε να απαντήσουμε, με υγιή και αυτοδύναμο τρόπο στο ζήτημα της ανεργίας, δημιουργώντας τις πραγματικές προϋποθέσεις μιας κοινωνίας ουσιαστικού πλούτου και ισοτιμίας, προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω.

4.   Στο πεδίο του μικρού μεγέθους, που δεν υποτάσσεται στο μεγάλο, αλλά αντίθετα το συνθέτει με απολύτως σύγχρονο τρόπο.

5.   Στο πεδίο της ποιοτικής απάντησης σε συγκεκριμένες και αληθινές ανάγκες, έξω από την διεθνώς πτωχευμένη σφαίρα του τυπικού μαζικού και φθηνού.

Ένα «σχεδιασμένο βιομηχανικό προϊόν κατά παραγγελία» είναι σήμερα τεχνικά αλλά και κοινωνικά εφικτό, διαθέτοντας τις προϋποθέσεις ουσιαστικής απάντησης με συγχρόνους όρους σε υγιείς και αληθινές ανάγκες, όπως εκείνη την ξεχασμένη για τους πολλούς «ραφή του κουστουμιού στα μέτρα μας, στο ράφτη μας».

14.  Επί των Ληπτέων Μέτρων.

Οφείλουμε να υπερβούμε την από τα πάνω επιβεβλημένη ατζέντα των 500 ή και των 750 

ακόμη ευρώ.

Είναι  εφικτή σήμερα, παραγωγικά και τεχνολογικά, η υπέρβαση των παραγωγικών σχέσεων που καθορίζονται από την μισθωτή εργασία, και καθίσταται εφικτός ξανά, ένας μικροϊδιοκτητικός τρόπος παραγωγής.

Ένας εναλλακτικός στον κυρίαρχο δρόμος, δεν αφορά καθόλου σε κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και έξω από μας μεγέθη.

Είναι κυρίως ζήτημα αξιακό και αλλαγής νοοτροπίας, μέσα από μια ουσιαστική παλλαϊκή ενδοσκόπηση που βλέπει και θέλει την ανάκτηση  της αυτοεκτίμησης και της ταυτότητας μας.

• Η χώρα δεν χρειάζεται καλύτερη διαχείριση του υπαρκτού μοντέλου. 
• Η χώρα χρειάζεται ένα εναλλακτικό παραγωγικό μοντέλο και σχέδιο, ικανά να διαχειριστούν από κοινού τον πραγματικό της φυσικό και πνευματικό πλούτο. Μόνο αυτό μπορεί να συγκινήσει, αφυπνίσει και κινητοποιήσει στ’ αλήθεια ευρύτατα στρώματα του ελληνικού λαού, επί τη βάση: της αληθινής τους παράδοσης και των πραγματικών τους δυνατοτήτων και αναγκών.

Περί φορολογίας.
Δεν είναι δυνατόν ενώ εξαγγέλλεις την αναγκαιότητα ανασυγκρότησης της χώρας να την εξαρτάς ουσιαστικά από τα μέτρα φορολογίας.
Αυτή θα καταλήξει τελικά στην υπερφορολόγηση εκείνων που έχουν πατρίδα και προσπαθούν στον τόπο τους, και τους οποίους η τελευταία περίοδος έχει ήδη οδηγήσει σε οικονομική εξαθλίωση. 

• Δεν μπορούμε να μιλάμε για " διευκολύνσεις και ρυθμίσεις χρεών". Αν θέλουμε ο χώρος των μικρομεσαίων μεταποιητικών επιχειρήσεων, να αποτελέσει τον κορμό της παραγωγικής ανάκαμψης του τόπου, οφείλουμε, να επιβάλουμε καθεστώς γενικευμένης σεισάχθειας και πλήρους φορολογικής απαλλαγής για όλους τους μικρούς πραγματικούς παραγωγούς, μέχρι να ανακάμψουν.
• Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε την πολιτική των όποιων επιδοτήσεων. Είναι προτιμότερο να ενισχύσουμε τις επιχειρήσεις ουσιαστικά με άλλους τρόπους, βάσει του ποσοστού της Ελληνικής Προστιθέμενης Αξίας (ΕΠΑ) που επιτυγχάνουν στο τελικό προϊόν που παράγουν. [9] Αυτός είναι και ένας τρόπος να κτυπηθεί το καθεστώς διαπλοκής και διακίνησης μαύρου χρήματος. 
• Καινούργιος κανονισμός "Δημόσιων Προμηθειών" που ουσιαστικά θα πριμοδοτεί την Ελληνική Παραγωγή μέσω του ελέγχου της ΕΠΑ.
• Την ριζική αποκέντρωση της χώρας μέσω της μεταφοράς πόρων, από το κράτος στην κοινωνία, από το κέντρο στην περιφέρεια και από τον χώρο της διάθεσης στον χώρο της μεταποίησης.
• Την θεσμική ενθάρρυνση και οικονομική ενίσχυση στη συγκρότηση κοινών δικτύων επικοινωνίας και συνέργειας, ανάμεσα σε όλους τους συντελεστές του παραγωγικού κύκλου, δηλαδή σχεδιαστές, παραγωγούς και τελικούς αποδέκτες.
• Σύσταση νέων χρηματοδοτικών εργαλείων ειδικού σκοπού, προκειμένου να ενισχυθεί η μεταποιητική δραστηριότητα, ανεξάρτητα από τις προϋποθέσεις και δυνατότητες του υπάρχοντος χρηματοπιστωτικού συστήματος.
• Επανασύσταση, ενίσχυση και διασπορά των μηχανισμών πιστοποίησης, σε αποκεντρωμένη βάση δίπλα στους χώρους παραγωγής.
• Επανασύσταση των σχολών τεχνικής εκπαίδευσης, με άμεση αναφορά και σχέση με τους χώρους παραγωγής.

15.   Νέο θεσμικό πλαίσιο.

Αυτό που χρειάζεται πρώτα από όλα είναι ένα πολυετές στρατηγικό σχέδιο για την ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας.

Πρώτα από όλα ο Ελληνικός λαός να ξαναβρεί την αυτοεκτίμησή του και τις ηθικές ταυτοτικές αξίες του.

Δεύτερο πρέπει να πιστέψει ότι αυτή η προσπάθεια τον αφορά και απαιτεί την ενεργή όχι μόνο στήριξη αλλά και συμμετοχή του.

Αυτή η ανασυγκρότηση δεν αφορά μόνο ένα πολιτικό κόμμα, αλλά είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας.

Εδώ δεν χωράνε τεχνητοί διαχωρισμοί μεταξύ αριστερών - δεξιών ή όπως άλλως ο καθείς αυτοπροσδιορίζεται ή και ετεροπροσδιορίζεται.

• Για να γίνει αυτό χρειάζεται να συσταθεί Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, που θα την ελέγχει πραγματικά ο Ελληνικός λαός με την άμεση δημοκρατία, δηλαδή με άμεσες τοπικές συνελεύσεις όπου οι κοινότητες θα μπορούν να ανακαλούν τους αντιπροσώπους τους.
• Χρειάζεται να τιμωρηθούν επί τέλους όλοι αυτοί οι υπαίτιοι της διαπλοκής. Όλοι αυτοί οι οποίοι, προκειμένου να εξακολουθήσουν να αναπαράγουν τη δημιουργία και κατανάλωση μαύρου χρήματος, πρωτίστως για τον εαυτό τους, δεν δίστασαν να συκοφαντήσουν και διαβάλουν με κάθε μέσο τον τόπο τους και τους ανθρώπους του.
• Χρειάζεται η κοινωνία να ξανααποκτήσει εμπιστοσύνη στους θεσμούς και στο Δημόσιο.
• Χρειάζεται να πούμε όλη την αλήθεια στον Ελληνικό λαό.
• Μόνο αυτός θα βάλει πλάτη και θα στηρίξει αυτήν την προσπάθεια, τα αποτελέσματα της οποίας θα είναι ορατά μετά από κάποια χρόνια.

Η χώρα μας είναι πολύ μικρή και έχει αυτήν την δυνατότητα αρκεί να το θελήσουμε.

Ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης  αναφέρει:

« Εάν η κοινωνία κατέχει το «ελέγχειν» και το «ευθύνειν» της πολιτικής δεν χρειάζεται φροντίδα. Θα βρει μόνη της το δρόμο της αναδιανομής του οικονομικού προϊόντος, της δικαιοσύνης και της ευτυχίας.

Το πρόβλημα είναι να αλλάξουμε τη δομή της δημόσιας διοίκησης, να συνδυάσουμε την προσωπική ευθύνη του υπαλλήλου και το έννομο συμφέρον του πολίτη....

Ο τρίτος πυλώνας της ελληνικής κακοδαιμονίας είναι η νομοθεσία που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά.... »[10]

Βασικός ανασταλτικός παράγοντας για την οιαδήποτε Παραγωγική Ανασυγκρότηση ήταν και είναι η αντιμετώπιση “Ενός κράτους και Μιας πολιτείας, που μέχρι τώρα είχε σαν αποκλειστικό σκοπό και συμφέρον, την εξυπηρέτηση μιας πολιτικής τάξης “συγκατα-νευσιφάγων που τη χρησιμοποιούν ως πρυτανείο σίτισής των”.[11]

Όλα αυτά θα μείνουν στο επίπεδο επιθυμιών, αν παράλληλα δεν προχωρήσουμε σε ριζική αλλαγή και δημιουργία ενός νέου θεσμικού πλαισίου, που θα ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας.

Ενδογενής παραγωγική ανασυγκρότηση δεν υφίσταται χωρίς:

• Την «μετατροπή» της κοινωνίας, από αντικείμενο σε υποκείμενο της πολιτικής.
• Την έξω-κρατική δημιουργία, δηλαδή «επιχειρείν» που είναι ο τρόπος που ενεργοποιεί τους ανθρώπους και τους κάνει παραγωγικούς και επινοητικούς, να φείδονται και να χρησιμοποιούν αποτελεσματικά τους πόρους.[12]
• «Εξω-κρατική δημιουργία και επιχειρείν» σημαίνει υποχώρηση του κρατικού παράγοντα υπέρ της κοινωνίας, δηλαδή ευνοϊκό απλό και σταθερό επιχειρηματικό περιβάλλον, υπέρ της μικρής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας, που θα προστατεύεται αποτελεσματικά, από την ισοπεδωτική ιδιοτέλεια, μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.
• Νέο σαφές Κοινωνικό Συμβόλαιο, επί τη βάσει μακρόπνοου σαφούς στρατηγικού σχεδίου, ανάμεσα σε όλα τα υποκείμενα της κοινωνίας, της παραγωγής, της εκπαίδευσης και του νομοθετικού σώματος.
• Ριζική θεσμική συντακτική αλλαγή μέσω της σύγκλησης της Εθνικής Συντακτικής Συνέλευσης
• Δημόσιο χωρίς άμεση αναφορά στην ενδογενή παραγωγή, δεν υφίσταται.
• Παιδεία χωρίς άμεση αναφορά στην ενδογενή παραγωγή, δεν υφίσταται.
• Τράπεζες χωρίς άμεση αναφορά στην ενδογενή παραγωγή, υφίστανται αλλά δεν αφορούν την κοινωνία.

---

[1] ΟμάδαΠρωτοβουλίας για την Ενδογενή Παραγωγική μας Ανασυγκρότηση. Αποτελούμενη αρχικά από τους  κ. Θεμιστοκλή Ξανθόπουλο καθηγητή ΕΜΠ,  κ. Βαγγέλη Πισσία καθηγητή ΤΕΙ, κ. Ανδρέα Κυράνη Αρχιτέκτονας, κ. Μανώλη Μαθιουλάκη Ερευνητής στο Δημόκριτο, κ.  Γεώργιο Μιχαήλ Αρχιτέκτονας, κ. Παναγιώτη Πέτρου Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων, κα Μαργαρίτα Αντωνίου Χημικό Μηχανικό, και κ. Αλέξανδρο Οικονομίδη Μαθηματικό Μηχανουργό.

[2] Manifeste convivialiste (Le Bord de l'eau, 2013)

[3] Κι αν το κεφάλαιο του μέλλοντος δεν μας έχει ανάγκη;

[4] Το matrix ως ντοκιμαντέρ.

[5] Γιώργος Σταθάκης "H απρόσμενη οικονομική ανάπτυξη στις δεκαετίες του '50 και '60: η Aθήνα ως αναπτυξιακό υπόδειγμα" στο "Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, 1949-1967. Η εκρηκτική εικοσαετία, Αθήνα, 2002."

[6]  Αναμνήσειςαπό τα μαθητικά μου χρόνια Του ΚυριάκουΔημ. Καραντζή

[7] Εισήγηση του καθηγητή και πρύτανη της ΑΣΟΕΕ Κωνσταντίνου Γάτσιου στη διημερίδα  του Levy Economics Institute με θέμα: "Έξοδος από την κρίση: Η πρόκληση της εναλλακτικής πορείας " στις 9 Μαρτίου 2013.

[8] ΑρίστοςΔοξιάδης «Η φυγή της Ελληνικής Ελιτ»

[9] Ο πρώην Διευθ. Σύμβουλος της ΕΒΟ κ. Σάκης Μπαράκος, αναφέρει στην εκδήλωση του Άρδην “H ελληνική αμυντική βιομηχανία και η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας”: Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ έχουν τυπικά απαγορευθεί από το 2009, βάση της κοινοτικής οδηγίας 2009/81/ΕΚ, κάθε προτιμησιακό καθεστώς στις προμήθειες της Άμυνας, τα στοιχεία δείχνουν ότι, κατά το διάστημα Αύγουστος 2011-Μάρτιος 2013 στην Ε.Ε, το 92% το συμβάσεων που υπογράφηκαν από τα κράτη μέλη έχει ανατεθεί στην εγχώρια βιομηχανία τους, ενώ σε αξία συμβάσεων το αντίστοιχο ποσοστό ανέρχεται σε 97%.

Είναι προφανές ότι στη πράξη οι χώρες της Ε.Ε, με στοχευμένες κινήσεις κατορθώνουν να αναθέτουν σχεδόν το σύνολο των αμυντικών τους δαπανών στη εγχώρια βιομηχανία τους.

[10] ΓιώργοςΚοντογιώργης  «Να απο-αιχμαλωτίσουμε τηνπολιτική" Δρόμος της Αριστεράς.26/10/2012

[11] Γεώργιος Κοντογιώργης "Το ζήτημα της σχέσης μεταξύκοινωνίας και πολιτικής " Συνέντευξη στο Δρόμο της Αριστεράς 30/12/2013.

[12] Αντώνης Λιάκος «Η επιστροφή της κοκκινοσκουφίτσας» εκδ. Νεφέλη 2014.